Η μάχη που δεν επιλέξαμε

   Από την πρώτη στιγμή που είδα την Jennifer ήξερα πως είναι η μια και μοναδική. Το ήξερα με τον ίδιο τρόπο που το γνώριζε και ο πατέρας μου, όταν τον χειμώνα του 1951 που γνώρισε την μητέρα μου, τραγουδούσε στις αδερφές του "Τη βρήκα".
   Η Jen ήταν όμορφη και από τα άτομα που όλοι θέλουν στη ζωή τους: ήταν καλός ακροατής και όταν της μιλούσες αισθανόσουν σαν να ήσουν το μοναδικό πράγμα που είχε σημασία.
   Λίγους μήνες μετά, βρήκα το κουράγιο να ζητήσω από την Jen να βγούμε, λέγοντας της, "Είμαι ερωτευμένος μαζί σου". Τότε, η Jen ζούσε στη Νέα Υόρκη και εγώ στο Κλίβελαντ. Μιλούσαμε στο τηλέφωνο για ώρες και θέλαμε να ξέρουμε τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Μετά από 6 μήνες σχέσης εξ αποστάσεως μετακόμισα στη Νέα Υόρκη.
   Θυμάμαι που πήγα με ένα δαχτυλίδι αρραβώνα που "έκαιγε" στην τσέπη μου και το κορίτσι των ονείρων μου με περίμενε. Εκείνο το απόγευμα, μετά το δείπνο στο αγαπημένο μας Ιταλικό εστιατόριο, γονάτισα και της έκανα πρόταση. Μέχρι το ταξί να φτάσει στο σπίτι κρατούσαμε ο ένας τον άλλο σφιχτά και κοιτούσαμε το δαχτυλίδι στο δάχτυλο της Jen. Ήμασταν ερωτευμένοι.
   Τον Σεπτέμβριο του 2007 παντρευτήκαμε. Όταν είδα την Jen να έρχεται δεν μπόρεσα να κρατήσω τα δάκρυα μου, ήταν τόσο όμορφη και γεμάτη ζωή. Μέχρι σήμερα δεν μπορώ να εκφράσω γιατί έκλαψα, απλά ένιωθα πιο ευτυχισμένος απ' όσο ποτέ φαντάστηκα.
   Θυμάμαι που κοιτούσα τα μεγάλα καφέ μάτια της Jen σε όλη την τελετή, νιώθοντας πως κρατούσαν τον κόσμο.
   Ακόμα παλεύω να πιστέψω πως 5 μήνες μετά από εκείνη την υπέροχη μέρα, με πήρε η Jen με νέα από το γιατρό της που πίστευε πως είχε καρκίνο. Έτρεξα στο σπίτι για να είμαι με την Jennifer. Εντελώς μουδιασμένος, θυμάμαι που είπα στην Jen, "Έχουμε ο ένας τον άλλο, θα το ξεπεράσουμε μαζί". τα μάτια της Jen φωτίστηκαν.
   Η υπόσχεση του "για πάντα μαζί" προκαλούνταν από κάτι που ήταν εκτός ελέγχου, αλλά ζήσαμε χωρίς ποτέ να αφήσουμε τον καρκίνο να μπει ανάμεσα στην αγάπη μας.
   Με κάθε πρόκληση ερχόμασταν πιο κοντά. Οι λέξεις έχασαν τη σημασία τους, ερωτευτήκαμε ο ένας τον άλλο βαθιά. Θυμάμαι μια συγκεκριμένη στιγμή, η Jen μόλις είχε μεταφερθεί στο νοσοκομείο, με αφόρητους πόνους. Κοιτώντας με από το κρεβάτι του νοσοκομείου, η Jen μου είπε, "Πρέπει να με κοιτάξεις στα μάτια, μόνο έτσι θα μπορέσω να αντέξω τον πόνο". H Jen μου έμαθε ν' αγαπώ, να ακούω, να δίνω και να πιστεύω στους άλλους αλλά και στον εαυτό μου.
   Σε όλη τη μάχη μας, είχαμε την τύχη να έχουμε μια ομάδα υποστήριξης αλλά και πάλι παλεύαμε να κάνουμε τον κόσμο να καταλάβει την καθημερινή μας ζωή και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε. Η Jen είχε χρόνιους πόνους από την τετράχρονη θεραπεία.
   Στα 39, η Jen άρχισε να χρησιμοποιεί μια στράτα και είχε εξαντληθεί προσέχοντας συνεχώς κάθε χτύπημα και μώλωπα. Το να μένει στο νοσοκομείο 10 και πάνω ημέρες ήταν κάτι κοινό. Οι συχνές ιατρικές επισκέψεις οδήγησαν σε μάχες με τις ασφαλιστικές εταιρίες. Ο φόβος, το άγχος και οι ανησυχίες ήταν καθημερινά.
   Δυστυχώς, πολύς κόσμος δεν θέλει να ακούει αυτήν την πραγματικότητα και κάποιες στιγμές νιώθαμε να χάνουμε τη στήριξη τους. Άλλοι επιζήσαντες του καρκίνου ήρθαν να αναπληρώσουν το κενό. Ο κόσμος νομίζει πως η θεραπεία σε κάνει καλύτερα, ότι τα πράγματα πάνε καλά, ότι η ζωή επιστρέφει στο "φυσιολογικό". Όμως, δεν υπάρχει φυσιολογικό στη γη του καρκίνου. Οι επιζήσαντες του καρκίνου πρέπει να καθορίσουν μια νέα αίσθηση του φυσιολογικού, σχεδόν καθημερινά. Και πως μπορούν οι άλλοι να καταλάβουν τι είχαμε να αντιμετωπίσουμε κάθε μέρα;
   Οι φωτογραφίες μου δείχνουν αυτήν την καθημερινή ζωή. Δίνουν ανθρώπινη μορφή στον καρκίνο, στο πρόσωπο της συζύγου μου. Δείχνουν την πρόκληση, τη δυσκολία, το φόβο, τη λύπη και τη μοναξιά που αντιμετωπίσαμε, που η Jennifer αντιμετώπισε, καθώς πάλευε με την ασθένεια. Το πιο σημαντικό απ' όλα, δείχνουν την αγάπη μας. Αυτές οι φωτογραφίες δεν μας ορίζουν, αλλά είναι εμείς.
   Η φωτογραφία έγινε ανάγκη -όταν ο καρκίνος της Jennifer έκανε μετάσταση στο συκώτι της και στα οστά- και συνειδητοποιήσαμε ότι η οικογένεια μας και οι φίλοι μας δεν καταλάβαιναν πόσο σοβαρή είχε γίνει η κατάσταση, η κάμερα μου έγινε η φωνή μου. Η κάμερα έγινε επίσης μέσο για να ξεφεύγω από την πραγματικότητα.
   Κοιτάω τις φωτογραφίες της Jennifer και θυμάμαι την αγάπη μας και όλες τις προκλήσεις που αντιμετωπίσαμε μαζί. Χωρίς αυτές δεν ξέρω πως θα αντιμετώπιζα το χαμό της συζύγου μου. Ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα που έμαθα είναι η σημασία της εμπιστοσύνης, του σεβασμού και της τιμιότητας. Η Jennifer με εμπιστευόταν. Ήξερε πως δε θα τραβούσα καμία ακατάλληλη φωτογραφία.
   Και όπως είπε και η Lynn Johnson σε ένα σεμινάριο φωτογραφίας, "Οι άνθρωποι που φωτογραφίζουμε δεν είναι αντικείμενα, είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ". Η Jen ήταν ο δικός μου άνθρωπος.

   Η καταγραφή του καθημερινού αγώνα της συζύγου του με τον καρκίνο στον εγκέφαλο, με τίτλο «Η μάχη που δεν επιλέξαμε», έγινε ένα μοναδικό φωτορεπορτάζ που σήμερα ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο. Στόχος του Μερεντίνο είναι να μιλήσει στην καρδιά των ανθρώπων για την ασθένεια, να ευαισθητοποιήσει τους ανθρώπους, να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου και να μιλήσει για τις εξετάσεις έγκαιρης διάγνωσης.

   Την ίδια στιγμή, όμως, η δουλειά του είναι ένας ζωγραφικός πίνακας που κρατά ζωντανή την εικόνα της Τζεν, το πνεύμα και το μότο της: «να αγαπάς κάθε ψίχουλο των ανθρώπων που βρίσκονται στη ζωή σου», η οποία έχασε τελικά τη μάχη τον Δεκέμβριο του 2011.

   Εάν βρήκες ενδιαφέρον το θέμα Η μάχη που δεν επιλέξαμε από το The Battle We Didn't Choose, μπορείς να αφήσεις ένα σχόλιο, ή κριτική παρακάτω, ή απλά ...