 |
Και έρχεται η στιγμή, αφού έχεις πάρει τα κατάλληλα εφόδια να διαλέξεις ποιον τρόπο θα ακολουθήσεις για να ανεβείς το κτίριο της ζωής σου.
Ασανσέρ; (με ασφάλεια, ξεκούραστα, σίγουρα πράγματα) η σκάλες;(με τις δικές σου δυνάμεις, κούραση, αντέχεις;)
Και για κάποιον λόγο διάλεξες φιλαράκι μου τις σκάλες. Τις εξωτερικές μάλιστα για να μαζέψεις και εμπειρίες (γιατί είχες επιλογές;)
Τέλος πάντων έφτασες στο σημείο που έφτασες. 46 χρόνια ανάβαση. Που είσαι; Που βρίσκεσαι; 46 χρόνια και δεν ξέρεις σε ποιον όροφο είσαι. Και ξαφνικά πέφτεις. Τι έγινε; γιατί; τι φταίει; Τώρα τελειώνει το ταξίδι η τώρα αρχίζει;
Αχ φίλε μου πέφτεις. Σε μια πτώση ποιο δύσκολη από την ανάβαση. Και έτσι όπως είσαι στο κενό βλέπεις τους ορόφους που ανέβηκες. Μονο που τώρα τους βλέπεις από άλλη οπτική γωνία. Τώρα δεν πατάς κάπου. Τώρα πραγματικά πετάς φίλε μου.
Σε κάποιον όροφο βλέπεις κάποιους φίλους. Κάθονται μπροστά από την τηλεόραση, με πίτσες και με μπύρες βλέποντας τα νέα που δείχνουν κάποιον που πέφτει. Και είσαι εσύ αυτός που δείχνει η τηλεόραση. Κουνάς τα χέρια σου για να σε δουν, ίσως για να κάνουν κάτι. Και εκείνοι καθισμένοι στον καναπέ τους σου φωνάζουν: πετάς φίλε, όταν φτάσεις φερε μας καμία πίτσα ακόμα.
Στον επόμενο όροφο βλέπεις κάποιους γνωστούς σου. Αυτοί κάθονται σε ένα στρογγυλό τραπέζι και συζητούν για την πτώση και ίσως για την διακοπή της. Αυτοί σε είδαν που πέφτεις φίλε μου. Οι ελπίδες δεν χάθηκαν. Αυτοί είναι μορφωμένοι και έξυπνοι, κάτι μπορούν να κάνουν. Κουνάς πάλι τα χέρια σου .... μα γιατί; Αφού σε είδαν. Και εκείνοι, πίνοντας λίγο ουισκακι με ξηροκαρπια (γιατί οι συζητήσεις παίρνουν πολλές ώρες και είναι και κουραστικές) σου φωνάζουν: Ο καλός ο καπετάνιος στην φουρτούνα φαίνεται, κρατήσου φίλε, λέει ένας άλλος, κουράγιο λέει κάποιος άλλος. Και εσύ φίλε μου ο αδαής και ο πολεμιστής τους ακούς. Με τα δόντια τραβάς τα νύχια από τα δάχτυλά σου για να μεγαλώσουν και προσπαθείς να τα καρφώσεις στο κτίριο για να σταματήσεις την πτώση σου, μα δεν καρφώνονται. Όχι δεν το βάζεις κάτω. Θα σπάσω τα τζάμια, σκέφτεσαι και αυτά φίλε μου είναι ειδικά τζάμια (πολιτικής)ελαστικά. Και σου μένουν οι συμβουλές των γνωστών σου, που ξαφνικά σου φαίνονται τόσο αστείες που ναι σε βλέπω φίλε μου να χαμογελάς. Πέφτεις και γελάς.
Στον άλλο όροφο βλέπεις την γυναίκα σου, τα παιδιά σου. Η μεγάλη σου κόρη φωνάζει στην μητέρα της ότι η μικρή σου η κόρη την ενοχλεί και η γυναικά σου φτιάχνοντας τα μαλλιά της φωνάζει στην μικρή να σταματήσει. Και η μικρή δεν μπορεί να καταλάβει γιατί κανείς δεν παίζει μαζί της. Εδώ δεν κουνάς τα χέρια σου φίλε μου. Δεν πρέπει να σε δούνε που πέφτεις γιατί θα τρομάξουν. Δάκρυσες φίλε μου; Σκούπισε τα δάκρυά και προσπάθησε ξανά και ξανά να γαντζωθείς από κάπου. Καν το γαμώτο. Μα τίποτα δεν σε κρατάει;
Να και η μάνα σου σε άλλο όροφο. Τι να κουνήσεις; Άστο φιλαράκι. Σε είδε. Όπως πάντα.
-Τι κάνεις εκεί παιδί μου;
-Πετάω μάνα!
-Αχ μπράβο σου παιδί μου! Τα κατάφερες! Είμαι πολύ περήφανη για σένα.
Λοιπόν φιλαράκι.... είσαι εσύ και η πτώση σου. Πέφτεις και έχεις τα μάτια σου ορθάνοιχτα για να μην χάσεις ούτε ένα δευτερόλεπτο από την πτώση σου, την ζωή σου. Πόσο θα κρατήσει ακόμα δεν ξέρεις, μα και δεν σε νοιάζει πια. Είναι αργή η γρήγορη πτώση κανείς δεν ξέρει. Θα μάθουμε φίλε, όταν φτάσεις στο τέρμα. Καλή σου πτώση φίλε! Και σου εύχομαι ολόψυχα να μην παίξεις τα μάτια την στιγμή του τέλους. Σ`αγαπώ φίλε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου