Θα ήταν μια διαδήλωση για κατάθεση ψήφου εμπιστοσύνης προς τους πολιτικούς. Τους πολιτικούς που με την αξία τους εκλέχτηκαν για την διακυβέρνηση της χώρας. Τους πολιτικούς που έχουν αποδείξει ότι είναι άξιοι και ικανοί για μεγάλα πράγματα.
Στην διαδήλωση μου δεν θα υπάρχουν σημαίες και χρώματα. Το μήνυμα θα είναι από όλους σε όλους. Ανεξαρτήτου χρώματος, ιδεολογίας, παράταξης, θρησκείας και συνόρων. Μονάχα πανιά. Άσπρα πανιά. Φανέλες, μπλούζες, ότι να`ναι. Αρκεί να είναι άσπρο. Το χρώμα της αγνότητας.
Στην διαδήλωση μου δεν θα χρησιμοποιούσα ούτε τους ΠΆΜΕ ούτε τους ΕΛΆΤΕ. Ούτε τους ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΈΝΟΥ Σ ούτε τους ΔΕΝ ΠΛΗΡΏΝΩ. Ούτε εκείνους που διαμαρτύρονται μονάχα όταν τα νέα μέτρα τους ταραττουν τους κύκλους τους. Αλλά ούτε και αυτούς που φωνάζουν απλά για να φωνάξουν.
Στην δικιά μου διαδήλωση θα ήθελα μονάχα παιδιά από διάφορες χορωδίες. Οχταχρονα και δεκάχρονα παιδιά. Δεν θέλω να κάνουν πορεία. Η πορεία δεν έχει κάτι να πει. Θέλω να δοθεί σαν μέρος συγκέντρωσης το Προεδρικό Μέγαρο την ώρα που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα είναι εκεί.
Όταν θα φτάσουν εκεί θα ήθελα να παραταχθούν τουλάχιστον ένα μέτρο πριν τα κάγκελα και τους φράχτες, πριν τα Μ.Α.Τ. και τις ασπίδες. Με αυτήν την σιωπηλή κίνηση να περάσει το ηχηρό μήνυμα του Δημήτρη Λιαντίνη, από την ομιλία του: "Δωριστί αρμονίες": Το αληθινό πρόσωπο της αρχαίας Σπάρτης ότι η Σπάρτη ήταν η μοναδική πόλη σε όλον τον κόσμο που δεν ύψωσε ποτέ τείχη, διότι είχε την αμετακίνητη αντίληψη ότι υπάρχουν ΑΡΧΕΣ στον άνθρωπο που πρέπει να τις σέβεται, την υποταγή στον ΝΌΜΟ.
Το μοναδικό πανό της διαδήλωσης θα το κρατάνε τα παιδιά της πρώτης σειράς. Και το πανό θα γράφει ένα μήνυμα. Το μήνυμα που θέλω να ακούσουν όλοι οι άνθρωποι. ΜΗΝ ΜΑΣ ΑΦΉΣΕΤΕ ΝΑ ΧΑΘΟΎΜΕ!
Και αφού λάβουν θέση και προσοχή, να αρχίσουν και να τραγουδήσουν χωρίς την συνοδεία μουσικής; μονάχα δυο τραγούδια. Το πρώτο να είναι του Διονύση Τσακνή το: Γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον και το δεύτερο να είναι του Νίκου Ιγνατιάδη το : Φωτιά στα σύνορα της γης.
Όση ώρα τα παιδιά θα τραγουδάνε, θα ήθελα τους γνωστούς αγνώστους και τους κουκουλοφόρους, να είναι δεξιά και αριστερά από την παιδική χορωδία. Στα σακίδιά τους όμως να μην έχουν βόμβες μολότοφ και αντιασφυξιογόνες μάσκες. Στα χέρια τους να μην κρατάνε πέτρες και αυτοσχέδια ρόπαλα. Αλλά λουλούδια, απ' τ΄αγνά του κάμπου τα χιλιόχρονα, όπως αναφέρει και η στιχουργός Σώτια Τσώτου στο τραγούδι: Πάρε με μαζί σου τσιγγάνε. Και να τα πετάνε ασταμάτητα, προς όλες τις κατευθύνσεις.
Και με το τελείωμα του δεύτερου και τελευταίου τραγουδιού, θέλω ένα άγημα των Ειδικών Δυνάμεων να βρει τον τρόπο και να παραδώσει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με όλες τις πρέπων τιμές, ένα στεφάνι ελιάς και να αποχωρήσουν τόσο αθόρυβα, όσο και στην είσοδό τους στο Προεδρικό Μέγαρο.
Την στιγμή που θα αναφέρουν στην παιδική χορωδία ότι παρέδωσαν το στεφάνι ελιάς στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τότε όλοι μαζί οι παρευρισκόμενοι να ψάλλουν τους στίχους του ποιήματος που έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός το 1823, το τμήμα του οποίου αποτελεί τον Εθνικό Ύμνο της Ελλάδας και να αποχωρήσουν σημαίνοντας και το τέλος της μικρής μου διαδήλωσης.
Αν μπορούσα να οργανώσω μια διαδήλωση, θα ήταν έτσι ακριβώς!
Κλείνοντας αυτήν την σκέψη μου, σε αυτό το μπλοκ, λίγο πριν την δημοσίευσή του, νοιώθω ακριβώς τα ίδια συναισθήματα με έναν ναυαγό που κατάφερε να σωθεί σε ένα ερημονήσι και η μόνη του ελπίδα είναι το μήνυμα βοήθειας που έβαλε μέσα στο μπουκάλι και ετοιμάζεται να το ρίξει στον ωκεανό.
Αν βρουν το μπουκάλι και αν διαβάσουν το μήνυμά μου κάποιος που μπορεί, τότε ίσως να με βοηθήσουν. Αν γράψω ότι δεν πρόκειται για φάρσα μήπως και καταλάβουν ότι ζητάω βοήθεια;
Φίλε, εσύ που διαβάζεις αυτό το μήνυμα, μην με αφήσεις να χαθώ. Αν εσύ δεν μπορείς να κάνεις κάτι δω στο στον διπλανό σου. Ίσως αυτός να μπορέσει. Κάποιος θα μπορέσει.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου