Τι σημαίνει πρέπει να μεγαλώσεις, επιτέλους; (Queen - Too Much Love Will Kill You Official Video)

   Στο τραγούδι Too Much Love Will Kill You, o μέγας Freddie Mercury λέει:

   I'm just the pieces of the man I used to be
   Too many bitter tears are raining down on me
   I'm far away from home
   And I've been facing this alone
   For too much long
   Oh, I feel no-one ever told the truth to me
   About growing up and what a struggle it would be

   Τόνισα τα τελευταία λόγια, "... κανείς δεν μου είπε ποτέ την αλήθεια, για το πως είναι να μεγαλώνεις, και τι μάχη πρέπει να δώσεις", γιατί από τότε που ήρθε στον κόσμο ο γιος μας, όχι μόνο δεν φεύγει στιγμή από το μυαλό μου, αλλά είναι φορές που νοιώθω να με βαραίνει αφόρητα. Το πόσο δύσκολο είναι, δηλαδή, να μεγαλώνεις.
   Προσπάθησα πολλές φορές, ακόμα και με βοήθεια ειδικών, να τη ψάξω αυτήν την "συνθήκη", και στην δική μου δε περίπτωση αυτήν την προτροπή που πρωτάκουσα από τα 5 μου χρόνια όταν πήγα να φοιτήσω εσώκλειστος σ' ένα φημισμένο, αλλά πολύ αυστηρό εγγλέζικο public school της Ροδεσίας, στην Αφρική. "You have to grow up", η ... πάγια εντολή, δασκάλων στην αρχή, αλλά και γονέων, και συγγενών στη συνέχεια.

   "Why do I have to grow up?" ρωτούσα, αλλά όποιες απαντήσεις κι άν μου έδιναν - "you have to become a man", "you have to be responsible", "you have to discipline yourself", "you have to control your feelings" - δεν τις καταλάβαινα.
   Απορούσα: "Γιατί πρέπει να επιταχύνεται η ενηλικίωση; Γιατί δεν αφήνεται κάθε άνθρωπος να είναι αυτός που είναι, και να εξελίσσεται σε αυτό που οι εμπειρίες, το περιβάλλον, οι γνώσεις και τα αισθήματά του θα τον οδηγήσουν; Γιατί πρέπει να έχει συγκεκριμένη ημερομηνία λήξεως η παιδική ηλικία; Ποιος αποφάσισε ότι στα 18 σου είσαι άνδρας (ή γυναίκα), και όχι αργότερα ή νωρίτερα; Στα 21 μου μου έδωσαν δώρο "το κλειδί της ζωής", διότι "είσαι άνδρας πια", μου έλεγαν. Ήμουν; Αν δεν κάνω έρωτα ως τα 17 ή 18 μου, έχω πρόβλημα; Και για όσο θα το έχω; Πότε πρέπει να αποφασίσω τι θα γίνω στη ζωή; Κι αν δεν είμαι έτοιμος ώσπου να τελειώσω το σχολείο, τι να σπουδάσω τότε; O φόβος, πόσο έχει να κάνει με την ενηλικίωση; Το κλάμα, μέχρι πότε επιτρέπεται; Από ποιους, και πως καταξιώνεται κάποιος που μεγάλωσε πια; Τι σημαίνει αυτό; Ότι όλες οι αποφάσεις που παίρνει πλέον είναι αποτέλεσμα ωριμότητας, άρα και σωστές; Κι αν δεν είναι, τι πάει να πει τότε; Ό,τι δεν μεγάλωσε ακόμα;"

   Άπειρα είναι τα ερωτήματά μου. Κι ακόμα ... πιο άπειρες οι απαντήσεις που εισπράττω, είτε από άλλους (ειδικούς και μη), είτε από τον εαυτό μου, κυρίως.
   Βλέποντας τον γιο μας να μεγαλώνει, και διαπιστώνοντας πόσο δύσκολο του είναι και αυτού, μπορεί να στενοχωριέμαι κάθε φορά που νοιώθω ότι ζορίζεται, ότι θυμώνει, λυπάται, απογοητεύεται, αλλά βαθιά μέσα μου αισθάνομαι πως μέρα με τη μέρα κερδίζει τους ... ορισμούς, και μεγαλώνει σωστά! Δηλαδή, στον ρυθμό της δικής του ζωής - όχι σε κείνων της ζωής ενός άλλου, ή πολλών άλλων.
   Ανακαλύπτω, ακόμα, ότι το να μεγαλώνεις δεν έχει να κάνει με το "να είσαι υπεύθυνος", όπως επίσης λένε οι ... ορισμοί. Έχω δει υπευθυνότητα σε παιδί 10 χρονών, που δεν έχω δει σε πολλούς 40ρηδες και 50ρηδες. Και, δεν μιλάω εδώ για "σοβαρότητα", διότι και σε αυτήν την περίπτωση υπάρχει μία τραγική παρανόηση των εννοιών. Η "σοβαρότητα" δεν είναι συνυφασμένη με την "υπευθυνότητα", ούτε εξυπακούεται ότι εάν κάποιος είναι το "πρώτο", είναι και το "δεύτερο", και αντιστρόφως.
   Μεγαλώνοντας, νομίζω, πάει να πει να είσαι εκτεθειμένος ελεύθερα σε όλα, και να τα αντιμετωπίζεις με τον τρόπο που εσύ κρίνεις καλύτερο εκείνην την στιγμή που κάτι σου συμβαίνει. Κάποιος μού λεγε παλιά, στα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια να μην πηγαίνω σε συγκεντρώσεις "γιατί γίνονται επεισόδια και μπορεί να κτυπήσεις". Η προτροπή του κατέληξε αυτομάτως στον συνειρμό ότι εάν έκανα αυτό που μου έλεγε θα ήμουν ένας ώριμος νέος. Κι ότι, επομένως, μεγάλωσα!
   Εγώ, όμως, ανακάλυψα, όχι μόνο με αυτό το παράδειγμα, αλλά και με πλείστα άλλα, ότι οι "ενηλικιώσεις" μου, συνέβαιναν τις πιο πολλές φορές επί τόπου και, από εκεί και ύστερα, φανερώνονταν και επιβεβαιώνονταν με τις αποφάσεις που έπαιρνα ακριβώς εξαιτίας εκείνων των "επιτόπιων εμπειριών" μου.
   Έτσι, λοιπόν, αν κάπως μεγάλωσα, το πέτυχα μάλλον με τις μικρές ή μεγάλες παρεκτροπές μου - ποτέ με τους προκαταβολικούς φόβους που μου έβαζαν στο μυαλό εκείνοι που με αγαπούσαν, σίγουρα, και ήθελαν, λέει, το καλό μου. Ναι, είναι "αγώνας", είναι "μάχη" το να μεγαλώνεις. Θα φας ξύλο στο γήπεδο ή στη συγκέντρωση, θα φας χιλόπιττα, όχι μία, από τις γκόμενες που θέλεις, θα φας απόρριψη στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στη δουλειά, στο στρατό, θα ενθουσιαστείς, θα κλάψεις, θα πανηγυρίσεις, θα πέσεις, θα σηκωθείς - αυτή είναι η μάχη, και μακάρι να την έχεις σ' όλη σου τη ζωή.

Χρήστος Μιχαηλίδης

   Εάν βρήκες ενδιαφέρον το θέμα Τι σημαίνει "πρέπει να μεγαλώσεις, επιτέλους"; από το Αντικλείδι, μπορείς να αφήσεις ένα σχόλιο, ή κριτική παρακάτω, ή απλά ...